Paardenpraat
"Waar je mee omgaat, daar word je mee besmet" is een gezegde dat zeker opgaat voor de paardensport. Mijn vriend Jasper liet zich net als alle rijdende mannen bij Stal Skýjafar, aansteken door het enthousiasme van zijn vrouw voor het IJslandse paard... Nu waren paarden hem al niet helemaal vreemd; zijn opa had vroeger een manege (later voortgezet door zijn oom). Maar na een weekendje paardrijden op Vlieland bij Stal Edda begin juni 2003 kreeg hij de smaak echt te pakken. Ondanks dat opa hem vroeger al eens een paar lessen had gegeven voelde hij zich nog zo'n klungel, dat hij vastbesloten was om beter te leren rijden èn omgaan met paarden.
Dus las Jasper een paar van mijn paardenboeken, en gingen we op zoek naar een leuk les-adres, nadat ik mijn pogingen om Jasper zelf wat les te geven had opgegeven — Gandur is wel braaf genoeg, maar iets te moeilijk te rijden voor een beginner. We kwamen al snel uit bij het bedrijf van Kimbel Kwaak en Romi Royé, dat inmiddels Gimli IJslandse Paarden heet. Daar kreeg hij eerst zit- en stuurlessen in de bak, en vervolgens buitenlessen om te leren tölten.
Een ander gezegde is "een IJslander blijft niet lang alleen". Ook dat blijkt men dus niet voor niks te zeggen! Ik was, nadat ik Gandur gekocht had, door andere IJslandereigenaren al gewaarschuwd dat wie eenmaal zo'n beestje heeft, binnen de korste keren een tweede wil. En jawel hoor. Op een gegeven moment begonnen Gandur en ik zo aan elkaar gewend te raken, dat onze ontwikkeling een beetje stil viel. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het voor mij wel goed zou zijn van tijd tot tijd op een heel ander paard te rijden, zodat ik me wat bewuster zou worden van alles wat ik niet goed deed, en met die kennis Gandur weer beter zou kunnen rijden. Zou ik een tweede paardje kopen? Nee, te weinig tijd, en bovendien geen plek meer bij Stal Skýjafar, waar Gandur in pension staat...
Maar toen Jasper de basisbeginselen van het paardrijden vrij snel onder de knie bleek te krijgen, mede-pensiongast Annelies aankondigde met man, kinderen, honden èn haar pony Fagur naar Franeker te gaan verhuizen, en Skýjafar-eigenaren Sjoerd en Marieke plannen maakten om hun paardenbestand wat in te krimpen, leek de aanschaf van een tweede IJslander opeens niet meer zo onrealistisch als daarvoor.
Dus gingen we op zoek. We, want op de vraag wat voor paard het het moest worden was het logische antwoord inmiddels "eentje voor Jasper". Een groot paard dus — Jasper is 1.92m — dat goed doorgereden is geen misbruik maakt van een onervaren ruiter, maar dat ook voor een meer ervaren ruiter (want dat wordt-ie vanzelf) uitdagend genoeg is. En bij voorkeur één die heel anders is dan Gandur, zodat het aantrekkelijk is om af en toe van paard te ruilen om onszelf weer op scherp te zetten.
We konden dicht bij huis blijven, want bij Gimli IJslandse Paarden stond Aldur frá Schoelsstöðum, een grote zwarte vijfganger van 9 jaar oud, die ons direct aansprak. Na een paar keer proberen waren we verkocht...of beter gezegd: was Aldur verkocht! Sinds 9 maart 2004 hebben we dus twee paardjes.